رمزارز یونی ، توکن صرافی Uniswap است که در زمان شروع عرضه آن، 1 میلیارد از آنها منتشر شده است. نکته حائز اهمیت در خصوص این توکن این است که تنها ۶۰ درصد از ذخایر آن به جامعه کاربران صرافی Uniswap اختصاص یافته و مابقی برای اعضای تیم صرافی و مشاوران سرمایه‌گذاری در نظر گرفته شده است.
اما احتمالاً سؤالی که برای شما مطرح می‌شود این است که چه کسانی به عنوان اعضای Uniswap در نظر گرفته می‌شوند؟
در حالت کلی، هر کسی که معامله اتریومی را از طریق قراردادهای صرافی Uniswap انجام دهد، به عنوان یکی از اعضای جامعه این صرافی در نظر گرفته می‌شود.
اما سؤال بعدی این است که:
توزیع رمزارز یونی سواپ بین اعضای جامعه چگونه صورت می‌گیرد؟
بخشی از توزیع توکن یونی از طریق استخراج نقدینگی اتفاق می‌افتد. این بدان معنی است که توکن UNI بین کسانی که نقدینگی استخرهای Uniswap زیر را تأمین می‌کنند، توزیع می‌شود:
- ETH/USDT
- ETH/USDC
- ETH/DAI
- ETH/WBTC
یونی سواپ (Uniswap) یک پروتکل نقدینگی خودکار و یکی از محبوب‌ترین صرافی‌های غیرمتمرکز (DEX) است که به دلیل افزایش محبوبیت دیفای، نامش بر سر زبان‌ها افتاده است. یونی سواپ مبتنی بر شبکه اتریوم است که با استفاده از آن می‌توان به مبادله خودکار بین اتریوم و توکن‌های ERC20 پرداخت.
همچنین کاربران می‌توانند با واریز مقادیر معادلی از جفت ارزهای رمزنگاری شده موجود در استخرهای این پروتکل، به ارائه‌دهنده نقدینگی در آن استخر تبدیل شوند و در ازای آن پاداش دریافت کنند.
توکن‌های نقدینگی
یونی سواپ از توکن‌های نقدینگی (یا Liquidity Token که به اختصار LP Token نامیده می‌شوند) هم استفاده می‌کند که این توکن‌ها در مطابقت با توکن‌های ERC20 واریزی در استخر هستند. توکن‌های LP نشان‌دهنده مشارکت یک تامین کننده نقدینگی در یک قرارداد مبادله هستند. هدف از این کار، تشویق Liquidity Providerها برای ادغام ذخایر خود در استخر است، تا همه ذخایر به یک ذخیره واحد تبدیل شوند.
فراهم کنندگان نقدینگی می‌توانند به فروش و یا ارسال توکن‌های نقدینگی بین اکانت‌ها بپردازند و برای این کار لازم نیست که نقدینگی را از قرارداد مبادله بردارند. البته این توکن‌های نقدینگی شدیدا مختص به یک قرارداد مبادله هستند. فراهم‌کنندگان نقدینگی در عوض کاری که انجام می‌دهند، سهمی از کارمزد تراکنش را بعد از اجرای ترید دریافت می‌کنند.
پروژه Uniswap متشکل از دو نوع قرارداد هوشمند است که قرارداد مبادله و قرارداد کارخانه نام دارند. این قرارداد‌ها به زبان برنامه‌نویسی Vyper نوشته می‌شوند. هر قرارداد مبادله دقیقا از یکی از توکن‌های ERC20 پشتیبانی می‌کند و هر قرارداد دارای ذخیره‌ای از اتریوم و توکن ERC20 پشتیبانی شده است. ترید‌هایی که بر روی یک قرارداد مبادله ایجاد می‌شوند، اجازه ترید مستقیم یک توکن ERC20 به یک توکن دیگر ERC20 را با واسطه اتریوم می‌دهند.
با استفاده از قرارداد کارخانه می‌توان به نصب یک قرارداد مبادله جدید پرداخت. بنابراین هر توکن ERC20 که هنوز دارای قرارداد مبادله نیست، می‌تواند با استفاده از قرارداد کارخانه اقدام به ایجاد آن نماید. از قرارداد کارخانه می‌توان برای جستجوی همه توکن و آدرس‌های مبادله‌ای که به سیستم اضافه شده‌اند، استفاده کرد.
